دیگه نگاهم نمیکنی حق داری. هر چی از طرف تو بود خوبی و معرفت  وهرچی از طرف من بود بدی. گفتم میرم پیش امام رضا بعد اونی میشم که تو خواستی  نشد هر کاری کردم نشد. گفتم خدا کریمه دوباره میرم پیش امام رضا بعد میشم اونی که تو خواستی ولی نشد هر کاری کردم نشد. شب قدر اومد . یادمه بهم گفته بودی تو زندگیت هر غلطی که کردی بهش فکر نکن امشب بیا دم خونه مهدی زهرا من پروندت رو دادم دست اون. همه میگفتند امشب  آقا پرونه های ما شیعه ها رو گرفته دستش  ورق میزنه . اون شب من نگران این نبودم که آقا عذابم کنه نگران این بودم که آقا برام گریه کنه پروندم رو از شیعه های خودش جدا کنه بعد هم بگه من دیگه  با این پرونه کاری ندارم دیگه پیشم ندارین . ولی آقا تو من رو پس نزدی بلکه پروندم رو گرفتی برگه های سیاهش رو از توش برداشتی  و به جاش برگه های سفید گذاشتی این رو اون موقع که دم صبح از مسجد میومدم بیرون با تمام وجودم حسش کردم.

اما گذشت گذشت از اونجایی که من انسانم و فراموش کار یادم رفت آقام برام چیکار کرده. ای وای برمن رو سیاه. آقا شرمندتم گفتم شب قدر دلم رو دو دستی میدم دستت . اما خودم که اومدم هیچ  دلمم کندم با خودم آوردم.

 دوباره شروع کردم برگه های سفیدی که خود آقا تو پروندم گذاشته بود با قلمی که شیطان بهم داده بود شروع کردم به خط خطی کردن تا جایی که اینبار جای سفیدی نباشه که دوباره آقام با امضای سبز قشنگش گوشه پروندم رو امضا کنه و وساتتم رو پیش خدا.

 نمیدونستم  دیگه کجا باید برم نه راه پس داشتم نه راه پیش. دیگه حتی خدا گریه رو هم ازم گرفته بود تا نزاره با گریه کردن خودم رو تخلیه کنم. آره جدی جدی من به پوچی رسیده بودم .

راستی راستی داشتم تو گندابه های گناه غرق میشدم طوری که تا سر رفته بودم تو لجن جوری شده بود که چشمام بکلی جز گناه چیزی نمیدید  ولی نمیدونم یه حسی گفت دستت رو از لجن بیار بیرون شاید کسی تو رو دید و کشیدت بالا . نمیدونم چی شد ولی امید تو قلب سیاه من دوباره زنده شد .نمیدونم کی ولی یکی دستم رو گرفت و کشیدتم بالا . ومن خواستم به سرعت لجن های گناه رو ازصورتم بزنم کنار تا ببینم کی دستام رو گرفته بود و من رو کشید بالا تنها چشمانم به برگ زردی که روی زمین بود افتاد که روش نوشته شده بود که( ما کریمیم).

ای خدا شکرت تا اینجا تو با من بودی هر چند که من گاهی اوقات با لجاجت هایم تو رو عصبانی کردم ولی تو با مهربانی  ات مرا در آغوش گرفتی گفتی : ((تو بنده ی من هستی من روحم رو به تو دادم تا تو تا ابد مال من باشی مگه میتونم تو رو ترک کنم .من تو رو دوست دارم و خواهم داشت حتی اون موقع که تو گناه میکردی نگاهم رو از تو بر نگردوندم تنها بهت نگاه کردم ببینم میخواهی تا کجا به پیش بروی. لحظه شماری میکردم تا تو مرا صدا بزنی آنگاه من شتابان به سویت بیایمو دوباره تو را در آغوش بگیرم )).

خداجونم میترسم . میترسم مثل اونایی که چند سال ترک کردن ولی دوباره شروع کردن منم شروع کنم.

خدایا  من از همه ی بنده هات کوچیکترم  . من نه مثل خواجه عبدالله انصاری میتونم با زبان شیوا و دلنیشین  لب به ستایش تو باز کنم  نه میتونم مثل امام علی شب هایم رو با ناله و زاری فراق تو به صبح برسانم .

خدایا خیلی وقته که دارم باهت حرف میزنم ولی همش حس میکنم که صدام بالا نمیره. خدایا خیلی وقته که شدید دوست دارم ولی دلم هنوز اروم نشده .خدایا آرامش واقعی رو به من بچشون.

 خدایا...

خدایا من تنها نیستم چند تا همسفر همراه من هستند که اونها بیشتر از من مشتاق دیدار تواند .

خدایا دستامون رو بگیر این دستها تنها به امید اجابت و بخشش گناهامون به به سوی تو دراز شده.

خدایا من تلاش میکنم و تو باید ترکم بدی...

عزیزانم . سرزنش ؟ نصیحت ؟ تلاطم ؟؟؟؟ نه نه اصلا فایده ای نداره ...

یک جمله بگو و تا آخرش وایسا !

بگو یا علـــــــــــــــی مدد ...

نگو کاشکی منم ترک کنم ! بگو باید ترک کنم

نگو نمیتونم ! بگو من میتونم و توان این را دارم

نگو من یک عوضی و آشغالم ! بگو من همونی هستم که پروردگار چنان احترامی برایم قائل

شده که مرا اشرف

مخلوقات خودش قرار داده...

بعد از 40 روز ترک وقتی انجام بدی خودت میفهمی ...

وقتی توی پارک و خیابون راه میری احساس میکنی داری با هواپیمای شخصی پرواز میکنی...

چه اوج زیبایی وقتی میبینی خدا و فرشته هاش با افتخار میگویند این از ماست ...

چه حس قشنگی وقتی خدا ناخود آگاه بهت وحی میکنه آفرین بنده ی عزیزم... آفرین بر تو

درود من بر تو و سلام فرشتگان درگاه من بر تو ... آفرین عزیزم. آفرین بنده ی مقدسم...

...خداي من!
خواندمت، پاسخم گفتي؛
از تو خواستم، عطايم کردي؛
به سوي تو آمدم، آغوش رحمت گشودي؛
به تو تکيه کردم، نجاتم دادي؛
به تو پناه آوردم، کفايتم کردي؛
خدايا!
از خيمه‌گاه رحمتت بيرونمان نکن.
از آستان مهرت نوميدمان مساز.
آرزوها و انتظارهايمان را به حرمان مکشان.
از درگاه خويشت ما را مران.
...اي خداي مهربان!
بر من روزي حلالت را وسعت ببخش
و جسم و دينم را سلامت بدار
و خوف و وحشتم را به آرامش و امنيت مبدل کن
و از آتش جهنم رهايم ساز.
...خداي من!
اگر آنچه از تو خواسته‌ام، عنايت فرمايي، محروميت از غير از آن، زيان ندارد
و اگر عطا نکني هرچه عطا جز آن منفعت ندارد.
...خداي من!
...خداي من!
تو چقدر با من مهرباني با اين جهالت عظيمي که من بدان مبتلايم!
تو چقدر درگذرنده و بخشنده‌اي با اين همه کار بد که من مي‌کنم و اين همه زشتي کردار که من دارم.
...خداي من!
تو چقدر به من نزديکي با اين همه فاصله‌اي که من از تو گرفته‌ام.
...تو که اين قدر دلسوز مني! ...
...خدايا تو کي نبودي که بودنت دليل بخواهد؟
تو کي غايب بوده‌اي که حضورت نشانه بخواهد؟
تو کي پنهان بوده‌اي كه ظهورت محتاج آيه باشد؟
...کور باد چشمي که تو را ناظر خويش نبيند.
کور باد نگاهي که ديده‌باني نگاه تو را درنيابد.
بسته باد پنجره‌اي که رو به آفتاب ظهور تو گشوده نشود.
و زيانکار باد سوداي بنده‌اي که از عشق تو نصيب ندارد.
...خداي من!
مرا از سيطره ذلتبار نفس نجات ده و پيش از آنکه خاک گور، بر اندامم بنشيند از شک و شرک، رهايي‌ام بخش.
...خداي من!
چگونه نااميد باشم، در حالي که تو اميد مني!
چگونه سستي بگيرم، چگونه خواري پذيرم که تو تکيه‌گاه مني!
اي آنکه با کمال زيبايي و نورانيت خويش، آنچنان تجلي کرده‌اي که عظمتت بر تمامي ما سايه افکنده....
اين منم و پستي و فرومايگي‌ام
و اين تويي با بزرگي و کرامتت
از من اين مي‌سزد و از تو آن ...
...چگونه ممکن است به ورطه نوميدي بيفتم در حالي که تو مهربان و صميمي جوياي حال مني.