تنهایی،شهوت،نگاه،صدا، سکوت ، سقوط ، فریاد ، پرواز ، فردا ، مسافر ، قصد ، همسفر 

این ها واژه هایی هستند که شاید در نگاه اول هیچ معنا و مفهومی رو براتون نداشته باشند اما کمی آرام تر و با دقت تر اون رو بخونید خودتون متوجه میشین که بین این کلمات زنجیری وجود داره که هر یک را به دیگری گره میزند و معنای عمیقی رو در اعماق قلبت ایجاد میکند.

تو وجود داری ، ابتدا تو نبودی ولی الان تو هستی. خودت رو حس کن . مطمئنم که تا الان حتی برای یک بار هم خودت رو احساس نکردی.

وقتی توی خیابون راه میری به همه نگاه میکنی خیلی ها بی توجه از کنارت رد میشن خیلی های دیگه فقط یه نگاهی گذارا بهت میکنند . هیچ کدومشون رو تا به حال ندیدی . هر روز که بیرون میای آدمای جدیدی رو میبینی. این همه آدم با تفکر های مختلف . هر کسی خودش رو بهتر دیگری میدونه و اگه بهش بگی که(( حاضری تمام اخلاق و خصوصیات فرد دیگری رو داشته باشی؟)) قبول نمیکنه . به عبارتی اگه بهش بگی ( من شخصیتی ات ) را میخوای با دیگری عوض کنی؟، قبول نمیکنه.

مهم خود تو هستی با افکاری که داری مهم اینه که وقتی تو توی خیابون راه میری به چی فکر میکنی چه جوری رفتار میکنی

تنها یک نفر هست که تو رو کامل میشناسه و با تمام خصوصیاتت آشناست و تو رو با همه ی خوبی ها و بدی هایی که داری ، دوست داره . تنها اون میدونه که چه استعدادهایی داری و تنها کسی هم که میتونه کمکت کنه اون هستش.

من تنهام ، تو تنهایی و همه ی ماها که اینجا هستیم تنهاییم . اصلا انسان موجودی تنهاست و هرچقدر هم اطرافش شلوغ باشه باز احساس تنهایی میکنه.

امروز وقتی دیدم که چقدر همسفرهای این وبلاگ هوای همدیگر رو دارن واقعا خوشحال شدم  و در پوست خودم نمیگنجیدم

زندگی انسان خیلی خیلی کوتاه هست اگه برگردی و به گذشته ات یه نگاه کوچیک بیاندازی میبینی که چقدر زود دیر میشود وچقدر زود به این سن رسیدی ، عین یه چشم به هم زدن تمام روزهای خوب و بدی که داشتی گذشت

زندگی آدما کلا سریع میگذره . این خاصیت روزگار هست  که ما رو با خوشی ها و گرفتاری های خودش درگیر میکنه و ما اصلا متوجه ی گذر زمان نیستم. ثانیه های که یکی پس از دیگری میگذرند و به لحظه ای که ما اصلا انتظارش رو نداریم نزدیک و نزدیک تر میشن و تو هنوزبا خودت و روزگار دست و پنجه نرم میکنی. جوری زندگی میکنی که انگار برای همیشه و جاویدان میخواهی اینجا زندگی کنی.

خیلی زود فراموش میکنی که اینجا نیومدی که بمونی ، اومدی که بری! تو تنها مهمان هستی پس چرا مانند صاحب خانه رفتار میکنی!؟

بابا  از این روزگار با تمام خوشی ها و بدی هایی که داره برای یک بارهم که شده دل بکن . برای یک بار هم که شده برای خودت زندگی کن. خودت رو آزاد کن . چرا همش خودت رو پشت اون ماسک لعنتی غایم کردی!؟

درسته انسان موجودی تنهاست ولی در عین حال موجودی اجتماعی هست وبرای اینکه بتونه راحت تر زندگی بکنه ، تصمیم بگیره ، راه درست رو انتخاب کنه و اگه یه موقع در زندگیش زمین خود، بتونه دوباره روی پاهای خودش بایسته باید با دیگران تعامل داشته باشه.

اولین و آخرین کسی که میتونه به ما انسانها کمک بکنه خداست . اما بعضی از افراد از این موضوع برداشت اشتباهی میکنند و پیش خودشون میگن (( پس ما تو زندگیمون جز خدا احتیاجی به هیچ کس دیگه ای نداریم)) درصورتی که خدا مارا به تعامل با دیگران سفرش کرده است.

حضرت موسی (ع) مریض بود و مدتی بود که در بستر بیماری بود تا اینکه فرشته ی وحی نازل شد و دلیل اینکه چرا به پیش طبیب نمیرود را پرسید.

حضرت موسی (ع) پاسخ داد که : من منتظر هستم تا خدا درمانم کند .

و خدا به فرشته وحی اینچنین فرمود که به او بگوید که : تا نرود به پیش طبیب علاجش نمیکند.

پس ما نیز اگر مریضیم و اگر گرفتار هستیم نباید یک جا بنشینیم و منتظر باشیم که معجزه ای رخ دهد و ما را از مریضی یا گرفتاری که داریم رها کند بلکه باید تلاش کنیم و دست یاری به سوی دیگران دراز کنیم تا بتونیم به هر خواسته ونیازی که داریم برسیم.

آخرین کلام اینکه بعضی راه ها وجود دارند که اگر بخواهیم سالم به انتهایش برسیم نیاز به یک همسفر خوب و نیاز به یک هادی خوب داریم که هم مایه ی دلگرمی ما باشد و هم اینکه مارا تا انتهای مسیر همراهی کند و نگذارد که ما در کور راهه های مسیر گم شویم.

این وبلاگ این فرصت را برای همه ی ما به وجود آورده که تنها نباشیم وبا دوستان و همسفرهای خوبی که داریم انشاالله این مسیر پر پیچ و خم  را به سلامت  طی کنیم.

بعضی وقت ها فرصت های از دست رفته باز نمیگردند پس این فرصت را از دست ندهید.

یاعلی